[ Pobierz całość w formacie PDF ]

policzek - chybił, widocznie celował w gardło. A jeszcze ktoś - wyzwolony Goliat? - skoczył mu na plecy.
To były brutalne uliczne łobuzy, opoka narodu - tylko jeden z nich znał boks, a pozostali chcieli nie : tyle
walczyć, ile okaleczyć - wyłupić oko, rozerwać usta, kopnąć w pachwinę. Gdyby Wiktor nie był sam, na
pewno by go zmasakrowali, ale od tyłu zaatakował ich Teddy, który święcie przestrzegał złotej zasady
wszystkich wikidajłów - tłumić każdą bójkę w zarodku, z flanki zaś pojawiła się Diana, Diana Wścieklica, z
zębami wyszczerzonymi z nienawiści, niepodobna do siebie, już bez białego pakunku, tylko z ciężkim
oplatanym gąsiorem w ręku, nadciągnął też portier - niemłody już mężczyzna, ale sądząc po metodach
walki, były żołnierz - walczył pękiem kluczy, jakby to był pas z bagnetem w pochwie. Kiedy więc z kuchni
przybiegło dwóch kelnerów, nie mieli już nic do roboty. Bratanek zwiał, nawet zapomniał na stoliku swój
tranzystor. Jeden z chłopaczków leżał pod stołem - był to ten, którego Diana powaliła oplecionym gąsiorem,
pozostałych zaś czterech Wiktor z Teddym dosłownie wynieśli na pięściach z sali, przepędzili przez hol i
kopniakami wbili w drzwi obrotowe. Z rozpędu sami też wylecieli na ulicę i dopiero tam, na deszczu
uświadomili sobie całkowite zwycięstwo i trochę się uspokoili.
- Parszywi smarkacze - powiedział Teddy, zapalając jednocześnie dwa papierosy, dla siebie i dla
Wiktora. - Przyzwyczaili się, co czwartek rozróba. Zeszłym razem zagapiłem się i połamali dwa fotele. A
kto potem płaci? Ja!
Wiktor macał puchnące ucho.
- Bratanek uciekł - powiedział z żalem. - Nie dobrałem się do niego, niestety.
- To dobrze - powiedział rzeczowo Teddy. - Od niego lepiej się trzymać z daleka. Jego stryjek jest
sam wiesz kim, zresztą i on sam... Opoka Ojczyzny i Porządku, czy jak tam oni się nazywają... A ty, panie
pisarzu, jak widzę nauczyłeś się bić. Pamiętam kiedyś byłeś taki smarkacz, słaby jak mucha - bywało
przyłożą ci - a ty pod stół. Zuch.
- Taki mam zawód - westchnął Wiktor. - Produkt walki o byt. U nas przecież tak jest - wszyscy na
jednego. A pan prezydent - za wszystkich.
 - I dochodzi do mordobicia? - prostodusznie zdziwił się Teddy.
- No a jak myślisz! Napiszą na ciebie pochwalny artykuł, że jesteś przepełniony świadomością
narodową, idziesz szukać krytyka, a on już w towarzystwie - wszyscy młodzi, silni i dziarscy, dzieci
prezydenta...
- Coś podobnego - powiedział Teddy. - I co dalej?
- Różnie. Bywa i tak, i nie tak.
Pod wejście podjechał jeep, drzwi się otworzyły i na deszcz wysiadł młody człowiek w okularach i z
teczką oraz jego wysoki współtowarzysz. Zza kierownicy wygrzebał się Golem. Wysoki z intensywnym,
można powiedzieć zawodowym zainteresowaniem patrzył, jak portier wykopuje przez obrotowe drzwi
ostatniego awanturnika, który jeszcze nie całkiem przyszedł do siebie.  Szkoda, że tego z nami nie było -
szeptem powiedział Teddy wskazując oczami na wysokiego. - To jest specjalista z klasą! Nie to, co ty.
Zawodowiec, rozumiesz?  Rozumiem" - również szeptem odpowiedział Wiktor. Młody człowiek z teczką
oraz wysoki kłusem przebiegli obok i dali nura w drzwi. Golem w pierwszej chwili ruszył za nimi
niespiesznie, już z daleka uśmiechając się do Wiktora, ale zastąpił mu drogę pan Zurtzmansor z białą paczką
pod pachą. Powiedział coś półgłosem, a wtedy Golem przestał się uśmiechać i wrócił do samochodu.
Zurtzmansor wgramolił się na tylne siedzenie i jeep odjechał.
- Ech - powiedział Teddy - biliśmy nie tych co trzeba, panie Baniew. Ludzie za niego krew
przelewają, a ten wsiada do cudzego samochodu i odjeżdża.
- Chyba nie masz racji - powiedział Wiktor. - Chory, nieszczęśliwy człowiek, dzisiaj on, jutro ty.
My z tobą zaraz pójdziemy się napić, a jego zawiez
li do leprozorium.
- Dobrze wiem, gdzie go zawieziono! - nieubłaganie powiedział Teddy. - Nic nie rozumiesz z
naszego życia, pisarzu.
- Oderwałem się od narodu?
- Od narodu, nie od narodu, ale życia nie znasz. Pomieszkaj no u nas - który to już rok tylko
deszcze i deszcze, na polach wszystko wygniło, z dziećmi nie można dojść do ładu... Zresztą, co tu gadać -
w całym mieście nie ma ani jednego kota, myszy niedługo nas zagryzą... E - ech! - powiedział i machnął
ręką. - No, to chodz
my.
Wrócili do holu i Teddy zapytał portiera, który już wrócił na swój posterunek:
- No i jak? Dużo połamali?
- E, nie - odpowiedział portier. - Można powiedzieć, że wyszliśmy bez szwanku. Jedną lampę
pokaleczyli, ścianę uświnili, ale pieniądze to ja temu... ostatniemu odebrałem, masz, wez
.
Teddy skierował się do restauracji licząc po drodze pieniądze. Wiktor poszedł za nim. Na sali znowu
zapanował spokój. Młody mężczyzna w okularach i wysoki już nudzili się nad butelką mineralnej,
przeżuwając melancholijnie firmową kolację. Diana siedziała na dawnym miejscu, prześliczna, ogromnie
ożywiona i nawet uśmiechała się do siedzącego już w swoim fotelu doktora R. Kwadrygi, którego zwykle
nie tolerowała. Przed R. Kwadrygą stała butelka rumu, ale doktor był jeszcze trzez
wy i dlatego wyglądał,
dziwnie.
- Gratuluję! - ponuro przywitał Wiktora. - %7łałuję, że nie byłem obecny, choćby jako szeregowiec.
Wiktor opadł n& fotel.
- Jakie piękne ucho - powiedział R. Kwadrygą. - Gdzieś ty takie dostał? Jak koguci grzebień.
- Koriiak! - zażądał Wiktor. Diana nalała mu koniaku. - Jej i tylko jej zawdzięczani Wiktorię swą -
powiedział wskazując na Dianę. - Zapłaciłaś za gąsior?
- Gąsior wcale się nie stłukł - powiedziała Diana. - Za kogo ty mnie bierzesz? Ach, jak on upadł! [ Pobierz całość w formacie PDF ]