[ Pobierz całość w formacie PDF ]

powstańczego dowództwa. Zmiany zresztą nie były wielkie.
Na bufecie obok nieczynnej maszyny do gorących zakąsek ustawiono
pięciolampowy aparat radiowy - dar pana Aniołka. Na jednym ze stolików stanął
zarekwirowany w sąsiedniej fabryce makaronu underwood. Umeblowanie uzupełniło
kilka rozłożonych na podłodze gumowych, pneumatycznych materaców, zabranych
gdzieś Niemcom.
Gdy wszystko już było gotowe, nastąpiła przeprowadzka szefostwa pododcinka.
Przyszedł dowódca kapitan Gozdawa z adiutantem, gęsiego nadciągnęły za nimi
łączniczki i sanitariuszki.
Zainstalowawszy się w nowym lokalu, kapitan zwołał natychmiast na odprawę
oficerów-dowódców poszczególnych barykad. W skąpych słowach omówiono taktykę
działania na nadchodzącą noc i dzień następny.
Specjalną troską otaczał dowódca barykadę przy Kapucynach na Miodowej. Silna
była, ale też ważna niezmiernie, na nią szły najuporczywsze ataki Niemców z
Krakowskiego, spod Bernardynów.
Ale na razie panował spokój. Szary zmierzch spowijał Starówkę dobroczynnym
welonem, niosącym wytchnienie. O zmroku uciszał się ogień artylerii... milkły
karabiny. Tylko od czasu do czasu gdzieś w górze o szczyty domów klaskały jakieś
zbłąkane, nie wiadomo przez kogo wystrzelone kule.
Było parno. Na Zapiecek wylegli liczni jego mieszkańcy. Dzieciaki baraszkowały na
trotuarach. Pod bramami stały sąsiadki rozprawiając o niezwykłych wypadkach
ostatnich dni. Przechadzali się dumnie uzbrojeni powstańcy.
Pan Konfiteor wystawił przed  Wieczny Odpoczynek kilka krzeseł, na których
zasiadł z panem Aniołkiem, Maniusiem Kitajcem i inwalidą Z
mieciuszką, bo właśnie
nadciągnął, kłócąc się po drodze zawzięcie z nieodłączną swoją wspólniczką panią
Rympalską. We framudze wystawy przycupnęli Stasiek i Szmaja. Rozmawiano
oczywiście o powstaniu.
Pan Aniołek dowodził niezbicie, że Starówka jest najbezpieczniejszym miejscem w
całej Warszawie.
89
- Tu będzie najspokojniej - na boku się znajdujem. Niemcy troszkie, rzecz jasna,
muszą nas artylerią macać, żeby tutejszych chłopaków krótko trzymać, ale cały odwrót
poleci przez Krakowskie, Królewskie, %7łelazne Bramę i Chłodne ulice, do Wolskiej
szosy, do faterlandu.
Na razie Niemcy jeszcze brykają, ale niech jem bolszewiki fest przygrzeją od
Z
widra, pójdą takiem galopem, że portki będą gubić. Wtenczas, po mojemu, trzeba na
nich skoczyć z bocznych ulic i nie puszczać łobuzów do mamy. Grzać, czem padnie,
łeb nie łeb, odbierać armaty, tanki i co się da.
- Znać, panie Aniołek, żeś pan wojnę widział na landszafcie za szkłem w charakterze
 Bitwy pod Gronwaldem - wtrącił ironicznie pan Z
mieciuszką.
- A o wiele nawet tak, no to co? Krzyżaki takie same szkopy, tylko w komżach.
- Masz pan rację, ale się troszkie wojenna moda zmieniła. Dzisiej król Jagiełło za
frajera by się został, bo w obecnem czasie nie wystarczy najbliższe rodzinę oraz
troszkie znajomych na ogiery powsadzać i kazać jem szablamy machać. Naparzać się
trzeba strategicznie. Jakbyś pan szkopów zaczął od Kiercelaka zajmować, drugie od
Powązek z tyłu w kuchnie by panu szanownemu zasunęli.
- Nie bój się pan, na tych drugich już się szykują z europlanamy Anglicy i
Amerykany.
- Daj Boże. Ale zaczem to nastąpi, musiem być przygotowane, że Niemcy mogą tu
do nas na Starówkie mieć interes.
- To co, radzisz pan siedzieć cicho i zostawić ich w spokoju?
- Tego nie mówię, za długo już nam szurali i musiało dojść do sprzeczki. Ale jak już
jest nieporozumienie, trzeba w niem wziąć udział, ale nie wolno się czarować, że tu czy
tam bezpiecznie. Jeżeli o wiele o mnie chodzi, jako stary frontowiec na cekaemy,
zameldowałem się już w dowództwie i czekam na przyjęcie w stan.
Pan Aniołek uściskał serdecznie inwalidę. Pan Konfiteor zaś chrząknął i oświadczył
z zażenowaniem, że z powodu reumatyzmu nie może wziąć udziału w walce, ale tym
niemniej stawia do dyspozycji swój warsztat i magazyn z żałobnem towarem, który
niestety prawdopodobnie bardzo się przyda.
Maniuś Kitajec, słysząc to, medytował chwilę, po czym mrugnął na Piskorszczaków
i wszyscy trzej zniknęli w drzwiach Cafe  Pod Minogą .
Wyszli stamtąd po pewnym czasie z biało-czerwonymi opaskami, na których
czerniły się litery WP.
Restaurator poszeptał na boku z trumniarzem, po czym w serdecznych słowach
zaprosił wszystkich obecnych do siebie na górę, na skromną przekąskę. Ulica powoli
pustoszała i cichła, tylko od Rynku dolatywał chóralny śpiew młodych głosów:
Twierdzą nam będzie każdy próg... Tak nam dopomóż Bóg...
To oddziały powstańcze rozchodziły się po wieczornym apelu na barykady. [ Pobierz całość w formacie PDF ]