[ Pobierz całość w formacie PDF ]

wyróżniający się zręcznością, która staje się sztuką przez nieustanne doskonalenie się,
podnoszą przeciętny, poprawny poziom rzemiosł na lądzie i morzu. Warunki sprzyjające
rozwojowi tej najwyższej, żywej doskonałości, zarówno w pracy, jak i w rozrywkach,
powinny być zachowane z największą pieczołowitością, aby ów przemysł lub też ów sport nie
zginął od zdradliwego wewnętrznego rozkładu. Toteż prze czytałem z głębokim żalem w tym
artykule, omawiającym pewien jachtowy sezon, że sztuka żeglarska na regatowych jachtach
nie jest już tym, czym była jeszcze kilka, jeszcze parę lat temu.
Bo właśnie to stanowiło treść owego artykułu, na pisanego widać przez człowieka,
który nie tylko wie, ale i r o z u m i e - rzecz (zauważę tu mimochodem) znacznie rzadsza,
niżby się zdawało, ponieważ tego rodzaju zrozumienie jest natchnione przez miłość; a miłość,
choć w pewnym znaczeniu może być silniejsza od śmierci, nie jest bynajmniej tak
powszechna i tak niezawodna. Miłość właściwie jest rzadka - miłość do ludzi, do rzeczy, do
idei, miłość do mistrzostwa w swym fachu. Bowiem miłość to wróg pośpiechu; liczy się z
dniami, które płyną, z ludz
mi, którzy prze mijają, ze sztuką dojrzewającą stopniowo w ciągu
lat i skazaną także w krótkim czasie na przeminięcie, na zagładę. Miłość i żal idą ręka w rękę
na tym świecie, gdzie wszystko zmienia się szybciej od sunących chmur, odbitych w
zwierciadle morza.
Obciążanie jachtu zależnie od piękności jego czy nów jest niesprawiedliwe w
stosunku do rzemiosła i do jego wykonawców. Jest niesprawiedliwe wobec doskonałego
piękna statku i wobec sprawności jego sług. Bo my, ludzie, jesteśmy w gruncie rzeczy
sługami tego, cośmy stworzyli. Pozostajemy w wiecznej niewoli u wytworów naszego mózgu
i u dzieł naszych rąk. Człowiek rodzi się, aby wysłużyć swój czas na tej ziemi, a w służbie,
która nie wyrasta z pożytku, jest coś pięknego. Sztuka to władca bardzo wymagający.
A żegluga na jachtach jest sztuką, jak mówi z chwalebnym zapałem autor artykułu,
który wywołał te rozmyślania.
Chodzi mu o to, że wyścigi przy forach udzielanych jedynie ze względu na tonaż - to
znaczy na wielkość - doprowadziły do doskonałości sztukę żeglugi. Od kapitana żaglowego
jachtu wymaga się wszelkich możliwych rzeczy - i obciążanie statku w stosunku do
powodzenia jego dowódcy może być korzystne dla samego sportu, ale ma bezwzględnie
ujemny wpływ na żeglarstwo. Piękna ta sztuka zanika.
VIII
%7łeglarstwo i regaty jachtowe wyszkoliły grupę kapitanów i żeglarzy jachtowych, ludzi
urodzonych i wychowanych na morzu, zajmujących się w zimie rybołówstwem, a w lecie
jachtingiem; ludzi, dla których posługiwanie się tym szczególnym typem takielunku nie ma
tajemnic. Walka marynarzy o zwycięstwo podniosła żeglarstwo dla rozrywki do godności
sztuki w tym specjalnym znaczeniu. Jak już wspomniałem, nie znam się wcale na wyścigach,
a bardzo mało na skośnym ożaglowaniu; lecz korzyści takiego ożaglowania są oczywiste,
szczególnie jeśli chodzi o pływanie dla rozrywki - czy to będą wycieczki, czy też regaty.
Osprzęt jachtowy wymaga mniej wysiłków przy manewrowaniu; pozwala na ustawianie
płaszczyzn żagli stosownie do wiatru szybko i dokładnie; nieprzerwany ciąg płaszczyzn żagli
przynosi niezmierne korzyści; przy tym zaś najmniejsza ilość płótna może być rozpięta na
możliwie najmniejszej ilości drzewc. Lekkość i skupiona Biła są największy mi zaletami
skośnego ożaglowania.
Flota skośnożaglowców stojących na kotwicy odznacza się szczególną smukłością i
wdziękiem. Stawianie żagli na jachcie podobne jest bardziej niż na innych statkach do
rozwijania skrzydeł u ptaka; lekkość, z jaką jacht się porusza, stanowi rozkosz dla oczu. Te
statki są morskimi ptakami, których pływanie jest podobne do lotu i przypomina raczej
naturalną funkcję niż posługiwanie się narzędziami wymyślonymi przez człowieka. Skośne
ożaglowanie w prostocie i piękności swego wyglądu z każdego punktu widzenia jest, jak
sądzę, niedoścignione. Szkuner, jol czy kuter w ręku zdolnego człowieka zdaje się sam sobą [ Pobierz całość w formacie PDF ]